PETAR   KREŠIMIR  BRALIĆ

STRAST I LJEPOTA SLIKARSKE IGRE

Zanosom i talentom  Petar Krešimir Bralić  posvojio je prostore slikarske slobode, oblikujući opus slikarske svježine, prepoznatljiv unutar dva zaokružena segmenta. Neospornom iskrenošću, maštovitošću,  disciplinom s jedne strane, a spontanošću s druge, u crtežima i kolorističkim kompozicijama, gradio je prizore sabiranja činjeničnog,  odnosno prisjećanja na motiv na putu  apstraktnoj slici.  Ipak ne ulazi u izglede pune realistične marnosti, niti se radikalno ne priklanja nepredmetnom slikarstvu.  Bralić pomiruje dva svijeta, osmišljenih s dosta slikarskih razlika, crteže i ostvarenja bogate palete,  težeći slikom izraziti raspoloženja, stanja začudnosti koja ga vode kreativnom činu. U svom njegovanju ljepote koje ima lirska i dramatska   iskrenja, u izrazu prevladavajuće vedrine.

Crteži su suptilni, sa zanimljivo  razvedenom površinom, podijeljenom na veći broj geometriziranih polja   ispunjenih  cvjetnim i drugim vegetabilnim formama. Uredno posloženih  u  odabrane fragmente prostora, sa sklonošću ka ritmičkoj pravilnosti Bralić brojne detalje istovrsnih predložaka postavlja u dodire odmjerenih odnosa,  dajući  umnožavanjem citata prirode osjećaj raskoši pejzaža. U punoj zasićenosti  scene,  i u komornim formatima slika,  punina zbilje    preobražena je u slike reda, svojevrsne idealizacije stvarnosti. I boja, nježna, suptilna uklapa se u ugođajnost  uprizorenja u kojima se Bralić  nizanjem sitnog približava dojmu svečanosti  U varijacijama  na temu, i  u minimalnim pomacima  zbivaju se  likovni obrati ispunjeni šarmom igre. Neospornom tankoćutnošću otkriva silnice prirode,  te i krhkošću oblika  sugerira stalnu  životnost svega što ga okružuje.  S ljepotom u prvom planu, upisanom sigurnim crtežom, linijama koje opisuju jedinke, upućujući i jednu na druge, u mozaikalnosti    dojmljivih Bralićevih crteža. Preciznih u svom tijeku, i sačuvanim nervom i ruke i srca, u  ostvarenjima nad koje se nadvilo gigantsko sunce, blistavost sama, svjetlost koju i Bralić daruje naznačenom krajoliku.

Poetičnost crteža  ima svoj razložni, pa i potrebiti kontrast u slikama uzbudljivosti boje, stilski odredivih načinom apstraktog ekspresionizma. Bralić je na  njima silovitom gestualnošću  "pustio" ruku te mrljolikim oblicima i povremenim grafizmima dinamizirao plohu do pulsiranja svake čestice. Bojom se  osvaja prostor, nositelj je sadržaja, ali i "posrednik" prema motivu koji kod Bralića,  uvijek,  makar i prikriveno postoji. Kadar pejzažnog, stablo masline, slikovitost interijera, prostranstva neba, zemlje i mora,  pa i portret, teme su  kod kojih boja progovara  punim intenzitetom.  Bralić  se u "pričama" motivske  slutnje, i primjerima slobodne ekspresionističke raspjevanosti poigrava zvučnošću boje doživljene u trenutku i trajanju.  Ali ponovo, slično kao kod crteža, poštuje logiku ritmičkog reda, neovisno o izdašnosti  izdanaka palete u kompozicijama labirintičnih prepleta, ili horizontalnih i vertikalnih pojaseva.  U pojmovima zagonetnog i zavodljivog Bralić nalazi okosnicu sadržaja zamjećenih prostodušnošću i čistim okom. Postoje i izleti u opusu kao što je  slika mrtve prirode metafizične ugođajnosti  srodne djelima talijanskog slikara Morandija. Nikako se ne radi o direktnom prenašanju, već jednostavno o dodiru senzibiliteta u dva vremena i dva prostora. Ova  crtica govori o likovno/umjetničkoj osjetljivosti i širini Krešimira Bralića,  kojem je slikanje  puno više od pukog oblikovanja djela, moglo bi se reći, na simboličan način,  nužnost kao i disanje.

                                                                    Stanko  Špoljarić